Augustus 1969. Studenten / vredesactivisten bezetten een kraam op de drukbezochte Hoensbroekse vrijdagmarkt. Ze acteerden als een soort politieke Jehova’s, hielden mensen staande om hen te overtuigen van de idee over een rechtvaardige samenleving. Permanente Revolutie, predikten de radicaalsten onder hen. Ik was erbij. Zie me nog heftig gesticulerend een dame die mijn oma had kunnen zijn het heil van Mao’s Culturele Revolutie uitleggen. De revolutie die zichzelf bevraagt, zijn idealen en praktijk ter discussie stelt, dat was het ultimum van een kritische houding. Dat mensen dat niet snapten… Ja, hoe blind kun je zijn! Met straattheater, krantjes, demonstraties en ordeverstoringen probeerden we het systeem aan te tasten, de lui aan het denken te zetten. Hun vrijheid ontmaskerden we als repressieve tolerantie, hun geluk als consumentisme. Che Guevarra was voor ons het prototype van de moderne revolutionair die daadwerkelijk de bijl zette aan de wortels van het westerse kapitalisme dat de Derde Wereld uitbuitte.
